Širenjem Osmanskog carstva na zapadne i severne obale Crnog mora, ovu reč su proširili Turci. Reč “liman” označava mesta u rečnom toku sa mirnim protokom, nastala obično tamo gde je vađen šljunak ili mesta na kojima rečna matica prati dno rečnog korita. Na našim prostorima, reč je označavala jezera i bare, sa sprudovima i gredama, nastalim u rukavcima Dunava.
U prošlosti su u Novom Sadu postojali Mali i Veliki Liman. Mali Liman se nalazio na području današnjeg gradskog Centra (Starog Grada), a sve do početka tridesetih godina 20. veka tu su bile bare, peščani sprudovi, vodeno bilje, vrbe i livade.
Ovaj Liman je obuhvatao današnji Dunavski park i područje uz Dunav do nekadašnjeg železničkog nasipa, ispod kojeg su bili podvožnjaci kao saobraćajna veza sa Velikim Limanom. Prostor Malog Limana uokvirivali su Dunav, Dunavska ulica, Zmaj Jovina ulica, ulica Kralja Aleksandra i nasip za železničku prugu (današnji Bulevar cara Lazara).
Naziv Mali Liman se vremenom sasvim izgubio, kad je teren potpuno izgrađen i time centralno gradsko jezgro povezano sa Dunavom.
Prema podacima iz 1764. godine, teren na kome se prostire teritorija današnjeg Limana zvao se Veliki Liman. Počinjao je od Futoške šume, a prostirao se sve do ulica Alekse Šantića, Lasla Gala i Železničke (na današnjoj Grbavici i Starom Gradu), koje su mu bile obale.
Dopirao je čak do ulice Narodnih heroja kod Bulevara Mihajla Pupina.
Prema zapisima s kraja 19. veka, ispred Katoličkog groblja (na današnjoj Grbavici) se nalazilo gradsko šetalište “Šištat”.
Radovima započetim 1881. godine na izgradnji železničke pruge Budimpešta – Subotica – Novi Sad – Zemun – Beograd, podignut je nasip za železničku prugu na jednom delu velikog limana, a pruga je sagrađena celom dužinom današnjeg Bulevara cara Lazara.
Pruga je prelazila preko tada izgrađenog mosta i prolazila je kroz tunel ispod Tvrđave. Zgrada želeničke stanice, podignute 1882. godine, sagrađena je na sadašnjem prostoru Grbavice, između ulice Vere Pavlović, Puškinove i Bulevara cara Lazara. Pruga Budimpešta – Zemun proradila je 1883. godine, kada je u Novi Sad stigao prvi voz.
Od 1901. godine, za prevoz putnika od Železničke stanice do centra grada korišćen je omnibus (tramvaj sa konjskom zapregom), a od 1911. godine električni tramvaj, koji je 1958. godine zamenjen autobuskim prevozom. Premeštanjem pruge i izgradnjom nove Železničke stanice u Novom Sadu 1964. godine, srušena je starija zgrada nekadašnje stanice, a današnja pošta uz Limansku pijacu na Grbavici jedini je svedok postojanja nekadašnje stanice.
Uprkos nevoljama (nedostatak kanalizacije i opasnost podzemnih voda) naselje se širilo, a broj stanovnika se povećavao. Osnovna saobraćajnica u naselju bila je Fruškogorska ulica, koja vodi na populatno kupalište Štrand. Od 1924. do 1937. godine, tom ulicom je u letnjoj sezoni saobraćao mali voz zvani “Trčika”.
Na ovom delu Limana je izgrađeno i više industrijskih objekata.
Sa Drugim svetskim ratom i početkom Narodnooslobodilačke borbe (1941. godine), pored pokušaja da se u vazduh dignu vojna auto-garaža i skladište benzina, najuspešnija diverzija na Limanu u blizini železničke stanice bila je 11. septembra kada su presečena 124 telefonska i signalna kabla i onesposobljena crpka za napajanje železničkih parnih lokomotiva vodom.
Posle Drugog svetskog rata, nekada daleka slabo naseljena i močvarna periferija Novog Sada razvila se u prostrano reprezentativno stambeno naselje poznato kao Liman.
Na prostoru nekadašnjeg Velikog Limana izgrađen je univerzitetski grad i podignuti su stambeni objekti sa pratećim objektima i odgovarajućom infrastrukturom.
Već 1945. godine teren je počeo da se nasipa peskom, a zatim su do 1955. postavljane cevi i šipovi duboko u pesku radi osiguranja stabilnosti zgrada.
Gradnja novih višespratnica započela je na Limanu 1, a naselje je zatim nastavljeno da se gradi u više etapa: Liman 2, Liman 3 i Liman 4.
