Jedna legenda kaže da je oko Rumenke bilo mnogo trske, pošto je bilo močvarno zemljište, i da se nebo crvenilo od plamena kada su meštani spaljivali trsku želeći da prošire obradive površine.
Druga legenda kaže da je mesto dobilo naziv po ćerki Svetog Ladislava I (Szent László) koja se zvala Piroška. Ona se u XII veku udala za vizantijskog cara Jovana II Komnina i prešla u pravoslavlje dobivši ime Irina.
Piroška je često putovala u Carigrad i za vreme putovanja se odmarala na kraljevskom imanju koje se nalazilo na teritoriji današnje Rumenke i zvalo se Piroška-major. Kasnije su ovu teritoriju počeli da nazivaju Piroš. Godine 1922. Piroš menja naziv u današnji – Rumenka.
Bela IV (1235-1270), ugarski kralj, svojim dekretom koji je izdao 24. 7. 1237. godine, Rumenku, koja je do tada bila u posedu okruga grada Bača, darovao je katoličkom cistercitskom monaškom redu iz Petrovaradina, kao posed za njihovu opatiju, zajedno sa mnogim bačkim i sremskim selima. Petrovaradinska opatija, koja se u latinskim pisanim izvorima spominje pod imenom Belefons (Belin izvor), u mađarskoj istoriografiji se, po Beli IV, naziva Belakut, što znači Belin studenac. Na osnovu dekreta, odnosno darovnice, zna se da je Bela IV deo zemlje koju dodeljuje opatiji Belefons oduzeo od Terefi Petera (Petrovaradin je po njemu dobio ime).
U srednjovekovnim poveljama Rumenka se pominje i 1267. godine pod imenom Terra Pyrusde; potom, 1279. u povelji Ladislava IV i 1432. zajedno sa Futogom, kao imovina Nikole Gorjanskog Mlađeg.
Selo Rumenka će kao deo vlastelinstva petrovaradinske opatije cistercita pripadati bačkom, odnosno sremskom spahiluku sve do 1526. godine, kada su Osmanlije zauzele ove krajeve. Osmanski defteri iz 1553. godine navode da su u Rumenki te godine živela 3 poreska obveznika.
U osmanskom defteru za 1570. godinu, navodi se da je Rumenka pripadala feudalnom posedu osmanskog vlastelina Hasana bin Abdulaha sa godišnjim prihodom od 6 000 akči, i u njoj je živelo 12 srpskih porodica. Godine 1590. Rumenka je imala 20 domova i u turskim defterima se pominje pod imenom Piroš.
Velikom seobom Srba počelo je naseljavanje Rumenke, tačnije, naseljavanje Rumenke dogodilo se 1696. godine u vreme vladavine cara Leopolda.
Može se konstatovati da je Rumenka počela da se naseljava te godine i to pre svega srpskim življem sa teritorija u istoriji poznatih kao ,,Stara Srbija“. Nema podataka šta se dogodilo sa prethodnim stanovnicima Rumenke, ali postoji mogućnost da su se neki od njih, nakon završenih ratnih dejstava, vratili u svoje mesto.
Naselje koje je postojalo pre turskih osvajanja nalazilo se na istom mestu i novopridošli stanovnici su se naselili na već postojeću lokaciju. Oni su obnovili razrušene kuće i nastavili u njima da žive istovremeno gradeći nove, pošto se broj stanovnika mesta uvećao.
Ponovo naseljavajući Rumenku, srpsko stanovništvo naselilo se na području takozvane „Racke bare“, koja je taj naziv dobila mnogo kasnije. Racka bara je bila udaljena oko 2 km od današnje Rumenke, otprilike na velikoj krivini na putu prema Kisaču.
Iz prvih dostupnih podataka saznaje se da su u sastavu Futoškog vlastelinstva bili, pored Futoga, koji je imao 80 domova, Đemišfalva sa 20 i Kuva sa 10 domova, te pustare: Vizić, Dragovo, Gložan, Irišac, Kenđel, Petrovac i Samotin. Iako se Rumenka u ovom prvom popisu Futoškog vlastelinstva ne spominje kao mesto u okviru njega, sa sigurnošću možemo reći da Rumenka tada sigurno postoji i da je bila naseljena.
Podatak na kom se zasniva ovaj zaključak je informacija da je Hram svetih apostola Petra i Pavla u Rumenki postojao 1702. godine.
Pravoslavna crkva svetih apostola Petra i Pavla je podignuta između 1702. i 1704. godine u klasicističkom stilu i predstavlja spomenik kulture u kategoriji nepokretnih kulturnih dobara od velikog značaja. Ikonostas su izrezbarili Josif Kistner i Josif Lukić, a oslikavanje je izvršio Pavle Simić.
Rumenka je 1746. godine imenovana za samostalnu parohiju Srpske pravoslavne crkve, a već 1756. osnovana je Srpska osnovna škola.
Reformatorska crkva u Rumenki je izgrađena 1836. godine i pod zaštitom je države kao spomenik kulture u kategoriji nepokretnih kulturnih dobara od velikog značaja. U skladu sa principima reformatorske crkve, izbegnuta je svaka suvišna dekoracija, a unutrašnji i spoljašnji zidovi su okrečeni belom bojom.
Najpoznatija lokalna manifestacija je „Rumenačka pihtijada“. Takmiči se u dve kategorije: standardnoj (čitaj – svinjskoj) i u kategoriji „ostalo“. A tu bude pihtija od ribe, divljači, patke itd.
